Samenvatting:
Lichaamsbeweging heeft over het algemeen een positieve invloed op ons humeur en het brengt rust, zoals ondersteund door onderzoek. Een studie met muizen geeft inzicht in de relatie tussen lichaamsbeweging en emoties. Muizen die voorafgaand aan stressvolle situaties hadden gerend, vertoonden meer neuronale activiteit in delen van de hersenen die betrokken zijn bij verwerking van emoties. Deze muizen waren stressbestendig en herstelden goed van onplezierige omstandigheden. De studie suggereert dat matige lichaamsbeweging emotionele veerkracht kan bieden zonder dat daar uren dagelijkse inspanning voor nodig is. De vraag waarom we ons goed voelen na het sporten wordt beantwoord door de bevindingen dat lichaamsbeweging mogelijk op cellulair niveau integreert met emoties, waardoor stressbestendigheid ontstaat. Bewegen lijkt synoniem te zijn aan vrijheid, zoals blijkt uit de flexibiliteit van de muizen om te herstellen van stress en de mogelijkheid voor mensen om emotionele veerkracht te ervaren met matige fysieke activiteit.
Achtergrond informatie:
Bijna iedereen is het erover eens dat lichaamsbeweging over het algemeen een positieve invloed heeft op ons humeur en dat het rust brengt, een conclusie die wordt ondersteund door onderzoek. Een enquête door Noorse onderzoekers toonde bijvoorbeeld aan dat degenen die aan lichaamsbeweging deden, zelfs in kleine hoeveelheden, een verbeterde geestelijke gezondheid meldden in vergelijking met Noren die, ondanks de verleidelijke nabijheid van bergen en fjorden, nooit aan lichaamsbeweging deden. Een andere studie toonde aan dat zes weken fietsen of gewichtstraining de symptomen verminderde bij vrouwen die gediagnosticeerd waren met een angststoornis. Gewichtstraining bleek vooral effectief te zijn in het verminderen van gevoelens van prikkelbaarheid, wellicht omdat de vrouwen zich nu in staat voelden om te gaan met wat of wie hen ook irriteerde.
Echter, hoe lichaamsbeweging op een diep, cellulair niveau invloed heeft op angst en andere gemoedstoestanden, is moeilijk vast te stellen. De hersenen zijn fysiek ontoegankelijk en ontmoedigend complex. Een studie bij dieren biedt echter enkele intrigerende nieuwe aanwijzingen over hoe lichaamsbeweging verweven is met emoties, samen met de geruststellende boodschap dat het misschien niet veel fysieke activiteit vereist om blijvende emotionele veerkracht te bieden.
Voor het experiment verzamelden onderzoekers twee soorten mannelijke muizen. Sommige waren sterk en agressief; de anderen minder. De alfa-muizen kregen privékooien. Mannetjesmuizen in het wild zijn territoriale eenlingen. Dus toen de zwakkere muizen later in dezelfde kooien werden geplaatst als de agressieve knaagdieren, gescheiden door slechts een heldere afscheiding, gedroegen de grote muizen zich als bullebakken. Ze gebruikten elke vorm van dierlijke intimidatietechniek en moesten tijdens dagelijkse periodes van vijf minuten, wanneer de afscheiding werd verwijderd, worden tegengehouden om de kleinere muizen geen schade toe te brengen.
Toen de onderzoekers de zwakkere muizen testten in een reeks stressvolle situaties buiten de kooien, reageerden de muizen met “angstig gedrag”. Ze stonden stil of renden naar donkere hoeken. Alles ontregelde hen. Er zijn geen woorden als ‘depressief’ om de toestand van de dieren te beschrijven. Maar in feite waren die muizen na herhaalde stressreacties depressief geworden.
Dat gold echter niet voor een subgroep muizen die enkele weken toegang hadden gehad tot loopwielen en slimme, onderzoekbare buizen in hun kooien voordat ze werden gehuisvest bij de agressieve muizen. Deze muizen, hoewel verstandig onderdanig wanneer geconfronteerd met de bullebakken, herstelden goed als ze weg waren van hen. Ze stonden niet stil of klampten zich vast aan donkere ruimtes in onbekende situaties. De muizen leken stressbestendig te zijn.
Bij mensen is bekend dat herhaalde blootstelling aan stress kan leiden tot angststoornissen en depressie, maar een van de mysteries van psychische aandoeningen is waarom sommige mensen pathologisch reageren op stress en anderen stressbestendig lijken te zijn.
Om te achterhalen wat er fysiologisch anders was aan de stressbestendige muizen, bekeken de wetenschappers hersencellen met kleurstoffen en andere technieken. Ze ontdekten dat neuronen in een deel van de mediale prefrontale cortex van de knaagdieren, een gebied van de hersenen dat betrokken is bij emotionele verwerking bij dieren en mensen, de afgelopen weken vaak en snel hadden gevuurd, evenals neuronen in andere, gekoppelde delen van de hersenen, waaronder de amygdala, die bekend staat om het verwerken van gevoelens van angst. De dieren die niet hadden gerend voordat ze bij de gemene muizen werden geplaatst, vertoonden veel minder neuronale activiteit in deze delen van de hersenen. Er wordt aangenomen dat het rennen cruciaal was voor het vermogen van de bewegende dieren om te herstellen van hun onaangename huisvestingsomstandigheden.
Natuurlijk weten we allemaal dat muizen geen mensen zijn. Maar wetenschappers geloven dat dit experiment een eerlijke weergave is van menselijke interpersoonlijke relaties. Hiërarchieën, gekenmerkt door pesten en resulterende stress, komen onder mensen voortdurend voor. Misschien wel het beste van alles is dat geen uren dagelijkse lichaamsbeweging nodig of wenselijk zijn om emotionele veerkracht te bereiken. De muizen in het laboratorium renden alleen wanneer en zolang ze wilden, gedurende enkele weken. Andere dierexperimenten hebben gesuggereerd dat te veel lichaamsbeweging kan bijdragen aan angst. Matige niveaus van lichaamsbeweging lijken de meest stress verlichtende voordelen te bieden.
"*" geeft vereiste velden aan
