Mogelijk herken je het wel dat je na een zware inspanning/training minder eetlust hebt. De relatie tussen fitheid en eten is lastig. Studies tonen aan dat mensen die beginnen met sporten zonder ook hun calorie-inname te reguleren, over het algemeen weinig tot geen gewicht verliezen en mogelijk zelfs aankomen. Tal van factoren spelen hierbij een rol, waaronder iemands huidige conditie, lichaamsgewicht, dieet, geslacht, genetica, stofwisselingssnelheid en zelfs het tijdstip van de training. Ook eetlust is een factor. Als je na het sporten honger hebt, loop je het risico meer calorieën te consumeren dan je hebt verbrand. Maar wat maakt dat we honger hebben – of juist niet – na het sporten. Wetenschappers hebben al tientallen jaren bekende stoffen zoals de hormonen leptine en ghreline geïdentificeerd, die via de hersenen ons meer of minder interesse in eten geven. Onderzoek toont aan dat lichaamsbeweging de niveaus van deze stoffen verandert, maar dat doen ook dieet en slaapgewoonten.
Wetenschappers gebruikten nieuw ontwikkelde technieken om op zoek te gaan naar moleculen die in grotere aantallen in de bloedbaan verschenen na inspanning. Ze begonnen met muizen, lieten ze op kleine loopbanden rennen op toenemende snelheden tot ze uitgeput waren, en vergeleken vervolgens de niveaus van duizenden moleculen in het bloed van de knaagdieren voor en na de training. Een molecuul viel op, het nam meer toe dan enig ander molecuul. De wetenschappers ontdekten dat dit nieuwe molecuul – een combinatie van lactaat en het aminozuur fenylalanine – blijkbaar werd geproduceerd als reactie op de hoge niveaus van lactaat (melkzuur) die vrijkomen tijdens inspanning. De wetenschappers noemden het lac-phe (lactoylphenylalanine).
De onderzoekers speculeerden dat lac-phe mogelijk te maken heeft met de energiebalans na inspanning, aangezien de cellen in het bloed en elders die het produceren breed betrokken zijn bij energieopname en lichaamsgewicht. Misschien beïnvloedt het de eetlust. Om dit te achterhalen, gaven ze een vorm van lac-phe aan zwaarlijvige muizen, die normaal gesproken gulzig eten. Maar hun voedselinname daalde met meer dan 30 procent. Ze hadden blijkbaar minder honger met extra lac-phe.
Ten slotte controleerden de onderzoekers op lac-phe bij andere sportende wezens. Ze vonden het in het bloed van racepaarden na een zware race. Vervolgens vroegen ze acht gezonde jonge mannen om drie keer te sporten: eenmaal door 90 minuten op een rustig tempo te fietsen, een andere keer gewichtheffen, en een derde keer met enkele sprints van 30 seconden op een stationaire fiets. De bloedniveaus van lac-phe piekten na elke vorm van lichaamsbeweging, maar waren het hoogst na de sprints, gevolgd door gewichtheffen. De langdurige, rustige lichaamsbeweging produceerde het minst. Met andere woorden, hoe intensiever de lichaamsbeweging, hoe meer lac-phe werd geproduceerd en, op zijn minst bij muizen, hoe meer de eetlust leek te dalen.
Deze studie vertelt ons niet hoe lac-phe interacteert met onze hersencellen om de eetlust te beïnvloeden, of hoe intensief de lichaamsbeweging moet zijn om lac-phe-vorming te stimuleren, of hoelang de effecten van het molecuul kunnen aanhouden. Desalniettemin, als je minder hongerig wilt zijn na het sporten, moet je wellicht het tempo af en toe wat opvoeren. Voeg wat heuvels toe aan je volgende wandeling of sprint naar de verste straathoek.
"*" geeft vereiste velden aan
